اگر کسی دوست داشته باشد با تسهیلگری آشنا شود و یک تسهیلگر باشد، عمدتا چهار راه زیر می تواند برای او مناسب باشد:
- در کارگاه های آموزشی مرتبط شرکت کند و آموزش ببیند؛
- در مورد آن بخواند و تجارب موفق موجود در این زمینه را مورد توجه قرار دهد؛
- به صورت کمک تسهیلگر در کنار یک تسهیلگری که با تجربه و با مهارت است در پروژه های تسهیلگری مختلف شرکت کند و با چم و خم کار آشنا شود و به تعبیری همان یادگیری با انجام دادن یا learning by doing را داشته باشد، چیزی که گاهی تحت عنوان کارآموزی در برخی از رشته ها هم وجود دارد؛
- سعی کند اصول و ارزش های تسهیلگری را در خودش درونی کند و از آن دریچه به زندگی نگاه کند.
بهترین کار یک رویکرد ترکیبی است، یعنی انجام چهار مورد بالا به صورت توأمان.
در مورد کارگاه های آموزشی سطوح مقدماتی و پیشرفته وجود دارند و متناسب با سطح و انتظار موجود، نیاز است که انتخاب آن کارگاهی که آموزش های مورد نظر را ارائه می کند صورت گیرد.
در کارگاه های مقدماتی تسهیلگری، تسهیلگران مفاد آموزشی مختلف و متعددی را ممکن است مورد توجه و مبنا قرار دهند. این انتخاب بسته به گروه مخاطب و متناسب با نیاز آن ها از آموزش و همچنین بسته به زمان در اختیار برای آموزش، می تواند مختلف باشد. اما به صورت کلی مواردی مثل:
- آشنایی با تسهیلگری و ضرورت و کاربردهای آن؛
- تبیین تفاوت تسهیلگر با آموزشگر، پژوهشگر، ترویجگر و …؛
- آشنایی با مفاهیم اولیۀ مرتبط با تسهیلگری اعم از گروه و کار گروهی، اجتماع محلی، مشارکت با توجه به انواع مختلف و سطوح آن؛
- مهارت ها و تکنیک های ضروری اولیه در تسهیلگری اعم از جلب مشارکت، اعتماد سازی، انگیزه بخشی؛
- اصول و ارزش های تسهیلگری و گام های آغازین برای ورود به یک اجتماع محلی
و برخی از موارد دیگر از عمدۀ مفاد آموزشی هستند که عمدتا در کارگاه های مقدماتی مورد توجه قرار می گیرند.
تصویری که مشاهده می کنید مربوط به کارگاه قدمهای آغازین تسهیلگری اجتماعی است که با تسهیلگری خانم مریم ملائی و کمک تسهیلگری خانم حلیمه افشارزاده و مدیریت آقای دکتر آرمین امیر، در بهمن ماه 1398 در دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شده است.
